Een met de natuur in Terre di l’Alcu:

Midden in het ruige berglandschap van Gallura, een regio ten noordoosten van Sardinie, ligt Terre di l’Alcu. Een agriturismo in de puurste zin van het woord: alles wat je hier eet en ziet komt van de grond waar je op staat. Honing,yoghurt,eieren, groente en fruit.  Alles wordt verbouwd en geproduceerd door Christian en zijn vrouw Elena.

 

7 jaar geleden was hier, behalve het prachtige uitzicht, nog niks. 

En dat is precies waarom Christian en Elena deze plek hebben gekozen als lokatie voor hun onderneming. Ze waren op zoek naar een stuk grond om hun passie voor het verbouwen en produceren van biologische producten in de praktijk de brengen. Christian heeft landbouwkunde gestudeerd  terwijl Elena werkte als journaliste. Beiden komen uit het noorden van Italie en kenden Sardinie vooral als vakantie bestemming.

Christian: “We zijn heel Sardinie doorgereden op zoek naar een geschikte lokatie en uiteindelijk hebben de heuvels van Gallura ons verleid. Het is de perfecte plek voor ons omdat het midden in de natuur is maar toch goed bereikbaar. Op 35 km vind je een haven en een vliegveld. Er zijn veel dingen te doen in de omgeving en er is bovendien nauwelijks criminaliteit in deze zone."

Ze zijn begonnen als Azienda Acricola, oftewel producenten van biologische producten. “We hebben 

een grote moestuin aangelegd en zijn begonnen met het maken van onze eigen honing, pasta en yoghurt.” Na 4 jaar besloten ze te transformeren in een agriturismo: een plek waar toeristen de lokale landbouwcultuur direct kunnen ervaren. Er werden 6 appartementen gebouwd op de berg, naast het huis van Christian en Elena. Tijdens de bouw van deze appartementen heeft Christian de bouwvakkers geen minuut alleen gelaten. Hij wilde zeker weten dat ze deden wat hij wilde, met het materiaal dat hij zelf had uitgekozen. Christian:“De huisjes zijn gebouwd met een speciaal ecologisch materiaal, het komt rechtstreeks uit de natuur en isoleert geweldig.”

Vanaf het moment dat ze open zijn loopt het goed. Elena: “We hebben behalve keihard gewerkt ook wat geluk gehad."
De bezoekers bestaan, behalve uit Italianen van het continent, vooral uit Duitsers en Amerikanen.
Mensen kunnen kiezen voor mezza pensione: verblijf met ontbijt en diner. We koken Italiaanse gerechten maar ook veel typische Sardijnse specialiteiten: Zuppa Galurese, Maialotto. En alle producten komen zoals gezegd van eigen bodem of in ieder geval uit de buurt. “

 
Behalve het runnen van hun agriturismo hebben Elena en Christian sinds 6 maanden een extra taak: hun zoon Enea. Elena: “Dat is soms best heftig, we wonen op onze werkplek dus die twee dingen lopen soms in elkaar over. Ik was de eerste maanden natuurlijk niet 100% inzetbaar voor ons bedrijf dus moest Christian wat harder werken.”

Christian:“Het zijn van een agriturismo brengt veel verschillende aspecten met zich mee, je moet reclame maken, de kamers onderhouden, een website maken, de keuken organiseren. Gelukkig kunnen we de taken goed verdelen. Elena richt zich meer op de pr, de presentatie en de financien. Mijn afdeling is de tuin, de producten en de keuken.”

Behalve verblijf en eten biedt Terre Di Alcu ook kookcursussen aan, in het Engels of zelfs Duits leren Christian en Elena je de lokale keuken van Gallura kennen.

Nu de appartementen klaar zijn is Christian alweer bezig met het volgende project, er moet nog een appartement bij komen, aan de andere kant van de berg.”Een gepassioneerde ondernemer is nooit tevreden maar altijd in beweging.” Aldus Christian.

Website: www.terredilalcu.it

Prijzen: tussen de 57 en 70 euro per nacht, inclusief ontbijt en diner.

Pluspunten: -Geweldig terras met uitzicht op de bergen van Sardinie.

                    - Midden in de natuur

                    -Gastvrijheid
                    -biologische producten

Minpunten: -Niet aan zee

                    -Je moet een auto hebben om hier te komen (geldt voor heel Sardinie)

On the road

We zijn on the road.
Letterlijk.
Na het muziekfestival Isole che parlano in Palau besluiten we de rest van de streek Gallura te gaan verkennen.

Onze manier van reizen is vrij chaotisch. We kijken op de landkaart, praten met de lokale bevolking en rijden dan wild enthousiast naar een nog onbekende plek.
Onderweg kijken we goed om ons heen en slurpen het landschap in ons op.

Juist omdat we geen vaststaand doel hebben staan we open voor onverwachte ontdekkingen.
Zo zag ik, al rijdend door het ruige binnenland van de Gallura, ineens een roze lintje in een struik hangen.
Heel subtiel maar toch aanwezig.
Andrea vertelt dat het in Italie de gewoonte is een lint aan je deur te hangen als er een kindje is geboren. Blauw voor een jongetje en roze voor een meisje.
In dit gebied zijn de huizen zo vespreid en ver van de openbare weg dat de mensen de lintjes aan de dichtsbijzijnde struik hangen inplaats van aan hun deur.

foto: Andrea Margelli

Even verderop zien we een enorme verzameling van kleine houten huisjes. Sardijnse kabouters? Nee, brievenbussen!
Net als de linten worden de brievenbussen aan de openbareweg geplaatst zodat de arme postbode geen tientallen kilometers af hoeft te leggen om bij alle huizen te komen.

foto: Andrea Margelli

Weer een uur later komen we de volgende obstakels tegen: een kudde bergkoeien. Midden op de weg.
Ze zijn totaal niet van plan aan de kant te gaan en kijken ons triomfantelijk aan.
Zelfs het kalfje snuffelt nieuwsgierig aan de camper.
Na een tijdje besluit de opperkoe dat het tijd is verder te hobbelen. Langzaam komen ze in beweging en ook wij kunnen weer verder.

Door al deze interessante onderbrekingen komt het vaak voor dat we s'avonds laat nog onderweg zijn. S'nachts rijden is spannend. Vooral in berggebieden zoals Gallura.
De enige verlichting die we hebben is de volle maan.
Luna valt in slaap.Wie weet wat onze volgende bestemming zal zijn.....

foto: Andrea Margelli

foto: Andrea Margelli

Pratende eilanden: Een festival op Sardinie

Ieder jaar, in de tweede week van september, verandert het Sardijnse kustplaatsje Palau in een swingend podium voor Sardijnse en internationale artiesten. Midden in de natuur vinden concerten, tentoonstellingen en workshops plaats. 

Het festival heet Isole che parlano: Pratende eilanden. Het is namelijk de bedoeling werelden die ver uitelkaar liggen met elkaar in dialoog te brengen. Hoe ze dat doen? Door zowel traditionele muzikanten als experimentele artiesten uit te nodigen. Het verleden met de heden laten "jammen" als het ware.

foto: Nanni Angeli

 De eerste editie vond plaats in 1996. De jonge fotograaf Nanni Angeli, zijn musicale broer Paulo en een acterende vriend vonden dat het tijd werd voor een cultureel evenement in hun geboorteplaats. Palau was volgens Nanni een culturele woestijn: "Er was geen bal te doen op het gebied van kunst en cultuur. Ons idee was muziek, fotografie en theater te combineren met de schoonheid van het eiland."

foto:www.margelli.nl

Het begon klein. De bezoekers en artiesten bestonden voornamelijk uit de lokale bevolking en vrienden van de drie organisatoren.

Nu, 17 jaar later, is het uitgegroeid tot een goed bezocht festival met internationale artiesten. Toch heeft het zijn kleinschalige sfeer weten te behouden.

Nanni:"Door verschillende concerten te organiseren op meerdere dagen voorkomen we dat het te massaal wordt. Ook de locaties wisselen per concert en mensen kunnen zelf kiezen naar welk concert ze wel of niet gaan." Ook het feit dat het festival in september plaatsvindt heeft een reden. "Palau is een hele toeristisch dorp, in juli en augustus stikt het van de vakantiegangers. In september loopt het leeg. Door juist het festival in die periode te organiseren voorkomen we dat er hordes toeristen op afkomen en zorgen we meteen voor wat extra inkomsten in het naseizoen."

foto:www.margelli.nl

Wat voor muziek kun je verwachten op Isole che parlano? Geen hip-hop of dance in ieder geval. Nanni: "We zijn altijd opzoek naar experimentele muziek, dingen die we nog nooit gehoord hebben. Bijzondere instrumenten, nieuwe technieken of juist traditionele melodieën."

Zo zijn er dit jaar twee baskische zussen (Tkuknak) die een traditioeel baskisch instrument bespelen. Het instrument bestaat uit een houten, of ijzere, structuur die wordt bespeeld met twee stokken. Dit resulteert in bijna hypnotiserende ritmes. Ze spelen twee keer op het festival: onder de olijfbomen naast een oude kerk vlakbij Palau en op het slotconcert op het dorpsplein waar ze samen spelen met Amerikaanse percusionist Hamid Drake. Wil je horen hoe dat klinkt? Klik dan hier

foto:www.margelli.nl

Daarnaast is er dit jaar een traditioneel Sardijns mannenkoor dat boven op de berenrots hun gezangen te gehoren brengt. De muziek in combinatie met het landschap is betoverend.

Nanni: "We hebben een aantal vaste locaties maar gaan ook ieder jaar op zoek naar nieuwe plekken. De omgeving is heel bepalend voor muziek dus we doen echt ons best geschikte plekken te vinden die bij de muziek passen."

foto: Nanni Angeli

Dat kunnen zoals gezegd rotsen zijn maar ook concerten op het strand komen voor. En traditioneel eindigt het festival met de saluto al mare, groet aan de zee.

Dit jaar is het een trompettist die op de pier van de haven de zee gedag trompettert. 
Hij eindigt letterlijk met zijn trompet in zee.
Ciao mare tot volgend jaar!

foto:www.margelli.nl

het festival is helemaal gratis
voor meer informatie kijk op:
www.isolecheparlano.it

Hippies in grotten

We zijn aangeland op het noorderlijkste puntje van Sardinie: Capo Testa. Letterlijk betekent dat Kaap Hoofd.
Vanaf hier kun je Corsica bijna aanraken. Het is een rotsachtig gebied met hier en daar wat toeristen die klauterend met camera's om hun nek proberen in balans te blijven.

Er staat een straffe wind, de Maistral is nog steeds niet gaan liggen. Enorme golven werpen zich op de rotsen en spatten uiteen als bommen. Ik word er wild van. Alsof de energie van de golven besmettelijk is.

Over de kracht van de natuur gesproken. Aan de rand van Capo Testa bevindt zich een hippybolwerk: Valle della Luna. In grotten en rotsspleten wonen mensen het hele jaar door. Rare vogels vanuit de hele wereld: artiesten, filosofen, junks.
Zonder eletriciteit, sanitaire voorzieningen en andere overbodige luxe leven ze in peace and love met de natuur.

Ik, als halve hippie, zou er best een paar maandjes willen doorbrengen. Maar uiteindelijk zou ik toch verlangen naar onze camper. Omdat leven op 1 plek niks voor mij is, hoe mooi het landschap ook is.

De Berenrots

Op Sardinie zijn rotsen, veel rotsen. Maar de ene rots is de andere niet.
Een van de bekendste is de Roccia dell'Orso, oftewel de Berenrots, op de noordoostpunt van het eiland.






Boven op een berg in de buurt van Palau, op 120 meter hoogte, bevindt zich een enorm stuk graniet in de vorm van een beer. De wind heeft duizenden jaren lang, als een geduldige beeldhouwer, de rots bewerkt.
Er zijn aanwijzingen dat de Beer al sinds de prehistorie wordt bezocht door de mens. Tijdens de klassieke periode werd hij gebruikt als navigatiepunt voor schepen die de Middellandse Zee bevoeren. En naar het schijnt wordt de rots zelfs beschreven door Homerus.

Ook nu nog wordt de Berenrots druk bezocht door toeristen. Voor 2 euro heb je een kaartje en kun je beginnen aan de 540 meter lange trap die je tot in de buik van de beer brengt.
Het uitzicht is fenomenaal. Links kijk je uit op het eiland La Maddalena en je kunt zelfs Corsica zien liggen.

Het is onmogelijk de beer in zijn geheel te zien omdat hij zo enorm is. Om zijn kop te kunnen bekijken moet je door zijn buik, waar de wind op zijn hardst is. Op sommige dagen zelfs zo hard dat je alleen onder begeleiding de buik in mag.

De wind zal atijd blijven waaien. Dat betekent dat de Berenrots ooit zal verdwijnen. Eerst zal zijn kop eraf vallen en daarna zulen ook zijn voorpoten langzaam verdwijnen.Tot er niks van hem over is. Maar dat kan nog duizenden jaren duren. Gelukkig.

De kleuren van Sardinie

Onze eerste dagen op Sardinie zijn vooral gevuld met bijkomen van de intensieve reis. We staan op een leuke camping aan zee, onder de mediterraanse pijnbomen. Aangezien we nog nooit eerder met een camper hebben gereisd moeten we ook wennen aan het leven op 3 vierkante meter. Vooral ik als extremistische chaoot heb het soms moeilijk. Maar na drie dagen van zoeken, graaien en frustratie merk ik dat er langzaam een logica in ons dagelijkse dingen komt.

Wat ons verder is opgevallen in deze korte tijd zijn de prachtige kleuren van het eiland. De combinatie van fel groen, diep blauw en zand goud geven het landschap iets mysterieus. Fotoshop is totaal overbodig:

 

Ik als Hollandse deerne dacht dat ik wist wat wind was. Nou, hier op Sardinie weten ze het beter: Sinds een dag waait de Mistral wind vanuit het noorden over het eiland. De Sarden kijken er niet van op. Ze halen zuchtend hun schouders op als ik totaal verwaaid vraag of die harde wind normaal is. "è il Maestrale "



Luna vind het tot nu toe heel leuk op reis. Veel mensen waren van te voren bezorgd: Zou ze wel willen slapen in het dakbed van de camper? Zal ze haar huis missen? Wil ze wel zo lang in het autostoeltje?
Het blijken onnodige vragen. Luna is tevreden als:
-haar poppetje Rimini en haar speentje in de buurt zijn,
-papa en mama veel met haar spelen
-ze lekker veel kan slapen
-we iedere dag pasta eten.
 

Wat weten we over Sardinië?

 -Het is een eiland in de Tyrreense zee.

 - Sardinië heeft een omvang van 24.090 km²



                                       













-Er wonen ongeveer 1,65 miljoen mensen









  -en 6 miljoen schapen.....
 
 -Berlusconi heeft een vakantiehuis op Sardinië













  -Er zijn heel veel rotsen.....  
Tot zover de droge feiten. Nu is het tijd de geest van het eiland te leren kennen. Of zoals de Italianen zeggen: Andiamo in cerca del'anima del'isola!

Boot

Om op Sardinië te komen kun je twee dingen doen: vliegen of varen. Aangezien Jokertje vliegangst heeft gaan wij met de boot. Je kunt vanaf verschillende havens vertrekken, wij kiezen voor Livorno omdat dat het dichtstbij Bologna ligt. Er gaan twee boten per dag en je moet twee uur van te voren aanwezig zijn.
Als we (te laat) aan komen tuffen staan er al heel wat auto's en campers in de rij om de boot op te gaan. Opvallend is ook de hoeveelheid aanwezige Duitsers op enorme motoren.

Gelukkig is er nog plek op de boot. We sluiten aan en wachten geduldig.
Een uur later horen we de eerste motoren onrustig ronken: De boot is aangekomen. Binnen 10 minuten is het totale chaos. Geschreeuw, geronk, getoeter.
Uiteindelijk blijkt er toch een soort systeem in te zitten. De auto's worden begeleid door brullende Napoletanen die vooral de toeristen in de maling nemen.
"Oh my god, avanti you lazy olandesi!" roept er een. Andrea vertelt dat hij Italiaans is. De man brult: "Woon je in Amsterdam? En je hebt niet eens wat voor me mee genomen?"

Opgewonden parkeren we tussen de andere campers. Nu gaat ons avontuur echt beginnen!
Niet iedereen slaapt in de camper, de meesten hebben een hut gehuurd.
Wij blijven Jokertje trouw en installeren de bedden. De camper wordt heen en weer gewiegd door de deinende zee en langzaam zakken we weg in een golvende slaap. S'nachts gaat het golven over in klotsen en bouncen we door de camper. Luna vindt het heerlijk en snurkt lekker verder.
De volgende ochtend schrikken we wakker van vreemd gebrabbel: Een Sardijnse stem zegt dat we over 10 minuten aanmeren bij Olbia.
Ongewassen en half slapend gooien we alle spullen achterin en starten de motor.
"Avanti Amsterdam!" brult de Napoletaan lachend als hij ons naar buiten leidt.

De zon schijnt en de frisse zeelucht komt ons tegemoed.
We zijn op Sardinië!

Bologna By Night

Onze eerst Italiaanse bestemming is Bologna. De geboortestad van Andrea , de plek waar zijn familie woont en waar hij is opgegroeid. Als we de afrit Bologna nemen beginnen zijn ogen te stralen: “San Luca!” roept hij blij. San Luca is een kerk boven op een enorme heuvel (wij Nederlanders zouden het een berg noemen) die je altijd al eerste ziet als je in de buurt van Bologna komt. Als een trotse moeder steekt ze boven alles uit en lijkt te zeggen: Kom mijn stad bekijken, ik wijs je de weg!


We gaan natuurlijk naar Andrea zijn ouders. Davide en Isabella staan al op ons te wachten als we de straat in rijden. Zodra we de schuifdeur van de camper openschuiven storten ze zich op de kleine Luna: “Che bellaaaaaaa! Ciao piccolinaaaaaa!!! Sei bellissimissimissimaaa!”

Luna vindt het allemaal prima. Ze kent haar nonno en nonna goed. We zijn regelmatig met haar naar Bologna geweest en we skypen bijna iedere week. De volgende  cruciale vraag is: Avete mangiato? (Hebben jullie gegeten?) Natuurlijk hebben we niet gegeten. We wisten dat Isabella een welkomstmaal zou bereiden en we hebben de laatste uren expres niks gegeten om ruimte te creeëren. Met rammelende magen lopen we de trap op naar het huis.

De tafel is gedekt en uit de keuken komen heerlijke geuren. We zijn nog niet binnen of de bel gaat. Het is Federico, de broer van Andrea, met zijn gezin. Iedereen installeert zich aan tafel en twee uur lang wordt er gegeten, gelachen, gediscussieerd en nog meer gegeten.

 
Na het eten maken Andrea en ik een nachtwandeling. Bologna is ook de stad waar we elkaar hebben leren kennen. Op piazza Maggiore om precies te zijn. We lopen het lege plein op.

 

Twee jaar geleden fietste ik hier met een groep vrienden naar een bar. Andrea was er ook. We hebben de hele avond gepraat en uiteindelijk heb ik mijn naam op een bierviltje geschreven. De S van Schuttert was onleesbaar door het bier en het heeft hem een middag gekost me te vinden op facebook.
 

We passeren de blote billen van Neptunus, een prachtige fontijn in het hoekje van het plein. Hier en daar zit en groepje Erasmus studenten met een biertje. "Oh my god, I just love Bologna!" roept er een. Wij ook.

Polizei, schnitzels en schone toiletten

Er bestaan hardnekkige vooroordelen ten opzichte van onze oosterburen. Een paar voorbeelden,
Duitsers zijn:
-control freaks
-onsympathiek
-uber efficient
-van plan de hele wereld te onderwerpen aan het Duitse systeem.

Wij als objectieve ontdekkingsreizigers laten ons hier natuurlijk niet door beïnvloeden. Vrolijk rijden we de Duitse grens over.
Nog geen 10 minuten later worden we klem gereden door een politieauto met loeiende sirenes. Als we al zwaaiend met de witte vlag en met onze handen in de lucht naar buiten willen stappen blijkt dat het gaat om een wegversperring. Een colonne van 10 enorme vrachtwagens met rode kruizen en doodshoofden erop passeren ons campertje. Was ist los? Luna moet er een beetje van huilen.

Nog een beetje ontdaan tuffen we even later verder. Hier en daar stoppen we voor een plasje of een snelle schnitzel. We zijn geschokt door de toiletten: het lijken wel kuuroorden! Je komt binnen via een digitaal systeem. Overal hangen posters van lachende blonde mensen en er galmt rustgevende muziek door de speakers. Alles is wit en glimmend. De kranen en zeep werken via een radarsysteem. Dit resulteert in slapstick achtige scenes waarin ik al springend en zwaaiend bij de wasbak sta te dansen terwijl Duitsers me geschokt aankijken. Als je wilt kun je ook nog je handen in een sproeiapparaat steken om de laatst overgebleven bacteriën defintief te vernietigen.

We maken flink wat kilometers door de stromende regen. Luna vermaakt zich met boekjes en muziek. Andrea manoeuvreert handig tussen de vrachtwagens en caravans door.

We besluiten de nacht door te brengen in een weghotel. Als we aan een restaurant medewerkster vragen waar we een kamer kunnen reserveren slaakt ze een diepe zucht. Ze haalt een ijzeren koffer met sleutels tevoorschijn. "Wie viel personen?" zegt ze verveeld. Als ik vraag of ze een kinderbed hebben kijkt ze me aan alsof ik haar gevraagd heb mijn teennagels te knippen. Nein dus.
Het hotel lijkt op het hotel uit The Shining. We slapen onrustig en ik droom dat de boze receptioniste met een bijl de deur inhakt.

Ook de Duitse wegenwacht is niet bepaald empathisch te noemen. We hebben ze gebeld omdat de temperatuurmeter van de motor blijft knipperen. "Aufmachen!!!" roept de meneer en wijst naar de motor. Hij begint wild te graaien en te voelen. Na 5 minuten heeft hij het probleem gevonden. Een elektrische aansluiting is losgeraakt. Al mopperend en brommend repareert hij de kabel en gooit de klep weer dicht: Alles Klar!

Conclusie: De vooroordelen over Duitsers zijn tot nu toe niet ontkracht maar ze hebben ons wel geholpen dichterbij ons doel te komen: Italië!