De 6 mooiste stranden van Sardinie

Op het strand liggen was natuurlijk niet het hoofddoel van onze reis maar wel leuke bijkomstigheid.
Het eiland wordt niet voor niets "Caribbean of Europe" genoemd. Helaas zijn wij niet de enigen die dat weten. Veel stranden liggen vol met strakgetrokken lijven en glimmende Berlusconi's. Tenminste, in het hoogseizoen. Wij hebben ontdekt dat in september en oktober veel stranden zo goed als verlaten zijn. En dat terwijl het gemiddeld nog zo'n 23 graden is! Tijd voor een top 6!

Onze criteria: zandkleur, zeewater en idyllisch gehalte.

1. Capo Coda Cavallo 

foto:Andrea Margelli

Met stip op 1 staat voor ons Capo Coda Cavallo oftwel Kaap Paardenstaart. De turquoise zee, het witte korrelstrand, het uitzicht op het Tavolara gebergte: Jack Sparrow zou zich hier enorm thuis voelen.

foto:Andrea Margelli

Als je de ronde baai afloopt gaat het korrelstrand langzaam over in een rotsen. Hier kun je prima snorkelen en zie je prachtige vissen en als je geluk hebt zelfs een zeester. Voor de sportievelingen onder ons is er zelfs de mogelijkheid naar het dichtbij gelegen onbewoonde eilandje te zwemmen.

 2. Villa Simius

foto:Andrea Margelli

Villa Simius is een exotisch paradijs Met je voeten in het spierwitte zand en de zoute geur van het blauwe water waan je je in het Caribisch gebied. Naast het hoofdstrand zijn er twee kleine strandjes die lopend door het water te bereiken zijn. Wij waren hier eind oktober en dus was er bijna niemand. In augustus wil je hier waarschijnlijk niet dood gevonden worden want het is een vrij beroemd strand.

foto:Andrea Margelli

Het leuke van Villa Simius is dat het een schiereilandje is en dus aan twee kanten zee heeft. Je kunt dus afhankelijk van de windrichting een kant kiezen zodat je altijd uit de wind zit! Daarnaast is dit strand perfect voor kinderen omdat het heel geleidelijk afloopt in zee.

3. Chia

foto:Andrea Margelli

Chia heeft behalve mooi zand en blauw water vooral een mooie omgeving. Een beschermd natuurgebied met een direct aangrenzend meertje maakt het landschap bijzonder. Er staat een oude Saraceense toren die uitkijkt op de baai.
Het zand is een bijzondere kleur geel die wordt gereflecteerd door de zon. In de nazomerse context heeft dit strand ons betoverd en is zeer de moeite waard voor een frisse duik!

foto:Andrea Margelli

4. Piscinas

foto:Andrea Margelli

Piscinas is meer een woestijn dan een strand. Een enorme zandvlakte die grenst aan de zee. Dat maakt deze plek bijna surrealistisch. Het strand is zo'n 3 kilometer lang en ligt in the middle of nowhere. Je bent dus wel even onderweg maar dan heb je ook wat!

foto:Andrea Margelli

Op onze survivaltocht naar Piscinas kwamen we trouwens prachtige stranden tegen waarvan we de naam niet kennen. Zoals deze:

foto:Andrea Margelli

5. Is Aruttas

foto:Andrea Margelli

Dit is een beschermd strand. En met een reden. Dit strand bestaat volledig uit witte kwarts. Veel toeristen namen in het verleden een potje van deze kwarts mee als aandenken. Hierdoor dreigde het strand bijna te verdwijnen. Gelukkig heeft de Sardijnse overheid ingegrepen en het gebied tot beschermd gebied verklaard. Iedere korrel kwarts wordt in de gaten gehouden en dat is maar goed ook!

foto:Andrea Margelli

6. La Pelosa

foto:Andrea Margelli

La Pelosa is prachtig. Helaas zijn we niet de enigen die dat vinden en dus is dit strand inmiddels totaal overgenomen door het massatoerisme. Zelfs in oktober lag het vol gebruinde Milanezen en topless tieten. Desondanks verdient het een plek in onze top 5. Het water is zo transparant en het zand zo wit dat het niet mag ontbreken op deze strandlijst.
En als je in het naseizoen heel vroeg opstaat heb je zomaar de kans dat je het strand een paar minuten voor je alleen hebt. We kunnen zeggen: dat is zeer de moeite waard! Zelfs Luna (geen strandliefhebster) heeft genoten van het fijne zand en het langzaam aflopende water.

foto:Andrea Margelli

We staan in de Flair!

Flair heeft me een tijd geleden gevraagd een artikel te schrijven over onze reis. Deze week staat hij erin! Op z'n Flairs: veel emoties en dramatische oneliners maar wel met mijn vleugje ironie.

De foto's zijn natuurlijk van Andrea!

Wil je het hele artikel lezen? Dan zul je de Flair moeten kopen. Hij ligt nog tot maandag in de winkels!

Kerst op z'n Italiaans

We wonen dan misschien in Amsterdam, kerst vieren we op z'n Italiaans!
Dat betekent: verse pasta, kadootjes op kerstochtend en een uitgerbeide kerstlunch.

foto:Andrea Margelli

Behalve de Hollandse kadootjes is er ook een enorm pakket uit Bologna gearriveerd. Vol spanning scheuren we de pakketjes open.

foto:Andrea Margelli

De opbrengst:
-26 pakken pasta
-tomatenpuree
-balsamico
-5 wollen sjaals
-heel veel speelgoed voor Luna

foto:Andrea Margelli

foto:Andrea Margelli

foto:Andrea Margelli

Na de kadoo's is het tijd voor de lunch. Andrea heeft uren in de keuken gestaan om verse ravioli met visvulling te maken.

foto:Andrea Margelli

foto:Andrea Margelli

En dat is nog maar de primo! De secondo is verse zalm met sesam.

  Buon Appetito e Buon Natale a tutti!

Fashion op z'n Sardijns

foto:Andrea Margelli

In deze donkere dagen rond kerst is een veelgestelde vraag: wat trek ik aan naar het kerstdiner? Vooral vrouwen kunnen uren in hun kast graaien of wanhopig winkels in en uit rennen opzoek naar het perfecte jurkje.
Vroeger was deze vraag veel makkelijker te beantwoorden. Voor zon en feestdagen had men vaak 1 kostuum. Dat kostuum was belangrijk want het liet zien waar de drager vandaan kwam en hoe rijk hij of zij was.
Tegenwoordig is klederdracht uit de mode. Een enkele dappere dame durft nog in haar zondagse kostuum naar buiten. Maar met het risico dat ze wordt aangezien voor een ontsnapte figurante uit het openluchtmuseum in Arnhem.

foto: damas-daarleveen.nl

Zo niet op Sardinie. Op Sardinie wordt het traditionele kostuum gekoesterd. Van vader op zoon, van moeder op dochter, iedereen heeft er 1 in huis. Natuurlijk gaan ze er niet mee naar hun werk of naar school. Maar vraag een willekeurige Sardijn naar zijn of haar traditionele klederdracht en voor je het weet sta je in de slaapkamer waar op het bed alle onderdelen van het kostuum worden uitgestalt.

Neem nou Gianni en Mariangela. Twee jonge, moderne mensen. Over een paar jaar willen ze trouwen en in plaats van een standaard witte jurk zal Mariangela haar traditionele kostuum dragen. Vol enthousiasme laten ze ons de kledingstukken zien. Je merkt dat de jongeren hier enorm veel respect hebben voor de traditie van hun ouders/opa's en oma's. In Nederland zou deze kleding als suf of ouderwets worden afgedaan. Ken jij iemand die in de klederdracht van haar oma zou willen trouwen? Ik denk het niet. Hier op Sardinie is dat echter een eer.

foto:Andrea Margelli

foto:Andrea Margelli

De moeder van Gianni is er ook. Uit een eikenhouten kast haalt ze een stoffige kartonnen doos tevoorschijn. "Het kostuum van mijn man!" Trots laat ze het mannenkostuum zien. Ze heeft ook nog het kostuum van de kleine Gianni. Keurig opgevouwen haalt ze het pakje tevoorschijn. "Allemaal hand gemaakt" Het is moeilijk voor te stellen dat die enorme beer van een kerel ooit in dat kleine kostuumpje gepast heeft.

foto:Andrea Margelli

Ook haar eigen kostuum is erg bijzonder. Een wijnrood jasje afgewerkt met gouddraad. Daaronder droeg ze een witte blouse en korset. De rok werd apart vast geknoopt. Tot slot werden de vrouwen versierd met allerlei sieraden. Kettingen, broches, zakdoekjes. Het haar werd opgestoken in een knotje en bedekt met een geborduurd lapje.

foto:Andrea Margelli

foto:Andrea Margelli

De trouwjurk van Mariangela is dus eigenlijk al klaar. Hij bestaat uit een bovenstukje van het kostuum van de oma van Gianni. De rok moet wat worden aangepast. De moeder van Gianni heeft een mooie rode stof gekocht. "Nou de ringen nog!" grapt Gianni.

foto:Andrea Margelli

Stijl kun je niet kopen, je hebt het of je hebt het niet. Of in dit geval: less is more. Alles wat je nodig hebt is 1 mooi kostuum. Ik denk dat ik maar eens langs mijn oma ga om te vragen of ze haar oude kostuum nog in de kast heeft hangen. Dan weet ik wat ik aan doe met kerst.

Vino Sardo: zeer geslaagde proefavond!

14 december 16:30. De wijnflessen liggen er klaar voor!

Aan de muur hangt een kleine fotocollage van onze reis.

Langzaam druppelen de mensen binnen. De presentatie kan beginnen. De drie proefwijnen worden geschonken en natuurlijk wordt er tussendoor gezellig gekeuveld.

Iedereen vult zijn proefformulier in. Kritische blikken en genietende geluiden wisselen elkaar af. Er wordt druk gediscussieerd en geproefd. Wij en de wijnproducenten willen heel graag weten wat mensen vinden van de wijn. Het zijn relatief nieuwe en kleine producenten die (nog) niet verkopen in het buitenland. We proeven een Nebbiolo, Canonau en een Cagnulari.

 En uiteindelijk is er pasta alla Andrea.

Bijschrift toevoegen

Bijna uitverkocht! The day after is het zaak de sporen uit te wissen van onze eerste proefavond.

We zijn gesloopt maar heel tevreden! Alla prossima!

Het zwarte schaap

In the middle of nowhere  in de buurt van Arbus zien we langs te kant van de weg ineens dit bordje:

foto:Andrea Margelli

Het maakt ons nieuwsgierig en we besluiten het bordje te volgen. De weg wordt steeds smaller en uiteindelijk rijden we op een piepklein zandweggetje met om ons heen alleen maar natuur. Na 10 minuten vragen we ons af of deze "Caseificio" (kaasfabriek) wel echt bestaat maar omdraaien is geen optie dus rijden we dapper door.
Eindelijk zien we een teken van leven. Een herdershond komt op ons afgerend en we horen in de verte het geblaat van schapen. We zijn in de buurt!

foto:Andrea Margelli

De caseificio blijkt enorm de moeite waard. De familie maakt al 150 jaar kaas van de melk van zwarte schapen. Deze zwarte schapen waren bijna uitgestorven en zijn nog enorm zeldzaam. Op Sardinie zijn er in totaal zo'n 3000. Vroeger werd de huid ook gebruikt voor het maken van kleding.

foto:Andrea Margelli

Deze familie heeft van vader op zoon de traditie van het kaasmaken overgegeven. Natuurlijk zijn er moderniseringen doorgevoerd maar de traditie is heilig voor de kaasmakers. Zo zijn ze 100% biologisch en wordt er niks aan de kaas toegevoegd.

foto:Funtanazza

Je kunt kiezen uit drie soorten pecorino: Stagionato, medio stagionato e fresco. We nemen een stuk medio stagionato (half belegen) mee. Tijdens onze wijnproeverij op zaterdag 14 december zullen we onze gasten een stukje van deze zeldzame kaas laten proeven!
Buon apetito!

foto:Andrea Margelli

Verboden kaas: Casu Marzu

Dag mevrouw! Een lekker stukje rotte kaas met maden? Dat is zo ongeveer hoe de Sardijnse herder mij een stuk Casu Marzu aanbood. Ik had wel eens gehoord van deze "maden kaas" maar geproefd had ik hem nog nooit. Mijn nieuwsgierigheid was sterker dan mijn afkeer en dus nam ik het stukje kaas aan.

foto:Andrea Margelli

De Casu Marzu lijkt totaal niet op kaas zoals wij die kennen. Het is een brokkelig geheel met daarin vocht en kleine krioelende diertjes: de maden. De maden komen in de kaas terecht omdat de kaasvlieg haar eitjes legt in de extreem lang gerijpte pecorino. De larven nestelen zich in de kaas en groeien uit tot maden van soms wel 8 millimeter.

foto:Andrea Margelli

Een van de eigenschappen van de maden is dat ze kunnen springen. Soms wel 15 centimeter hoog. Een typisch Sardijnse grap is dan ook: Chuidi gli occhi prima di mangiare la Casu Marzu. Oftewel: sluit je ogen voordat je de Casu Marzu eet, want voor je het weet springt er 1 in je oog.

Genoeg over de maden. Er moet geproefd worden! Voorzichtig neem ik een hapje. De kaas wordt meestal met maden en al opgediend en gegeten. Ik doe dus niet flauw en kauw nonchalant op het stuk kaas terwijl ik wat voel kriebelen op mijn tong. De smaak is scherp en erg intens. Neem de smaak van gorgonzola en vermenigvuldig dat met 100 dan kom je in de buurt.

foto:Andrea Margelli

Ondertussen vertelt de herder over de geschiedenis van de Casu Marzu. Ooit waren de kaasvliegen een plaag voor de kaasmakende Sardijnse herders. De kaasvlieg moet niet worden verward met de gewone "strontvlieg" maar is een kleinere soort.
Eigenlijk bij toeval kwamen de herders erachter dat de rotte kaas een bijzondere smaak had. De uitwerpselen van de maden breken veel vetten af en maken de kaas bijna stroperig. Het groeide uit tot een ware delicatesse.

foto:Andrea Margelli

De Europese Unie heeft een paar jaar geleden de verkoop van Casu Marzu verboden. Volgens de regels valt het onder "bedorven producten" en mag dus niet meer op de markt gebracht worden. Gelukkig trekken veel Sarden zich hier niks van aan en gaan vrolijk door met het produceren van de kaas. Om de regels te omzeilen verkoopt met het tegenwoordig vaak als crème. Dat mag namelijk nog wel.