Spookstadjes en verlaten mijnen.

foto:Andrea Margelli

De verroeste wagonnetjes van Piscinas leiden ons naar het binnenland. Het oude treinspoortje loopt bijna parallel aan de kronkelige autoweg. Na een tijdje zien we in de verte een dorp opdoemen. We kijken op de kaart maar kunnen geen dorp vinden dat overeenkomt met deze locatie.

foto:Andrea Margelli

Als we dichterbij komen zien we dat het geen dorp is maar een verlaten mijnfabriek. Alle gebouwen zijn nog redelijk intact. Met een beetje fantasie lijkt het alsof de mijnwerkers ieder moment kunnen arriveren om aan het werk te gaan. Het enige teken van de moderne tijd is een bordje waarop informatie staat over de structuur. Het is gebouwd eind 1800 en werd gebruikt om gewonnen mineralen te bewerken. Eind jaren 60 van deze eeuw is de fabriek stilgelegd maar de structuur is onaangetast gebleven. Sinds 1997 maakt het onderdeel uit van het erfgoed van Unesco.

foto:Andrea Margelli

foto:Andrea Margelli

foto:Andrea Margelli

Even verderop vinden we het boorgat vanwaaruit de mineralen werden gewonnen. Ook hier lijkt het alsof de machine zich elk moment piepend en krakend in beweging zou kunnen zetten, opzoek naar zink en lood.

foto:Andrea Margelli

We vervolgen onze reis en stuiten op een spookstadje. Hier woonden waarschijnlijk de mijnwerkers die overdag in de fabriek en de mijnen werkten.  Boven op de berg zien we een grote villa. Dat was waarschijnlijk het huis van de directeur. Nu staat het leeg.

foto:Andrea Margelli

10 kilometer lang zien we geen enkel teken van leven. Het hele gebied bestaat uit verlaten huizen, fabrieken en machines. De surrealistische sfeer maakt ons nieuwsgierig naar het verhaal achter deze spookzone.

Toevallig komen we in een dorp terecht waar veel oude mijnwerkers blijken te wonen: Fluminimaggiore. We slapen op het dorpsplein en ontbijten in de bar vlak naast de camper. We raken aan de praat met een jonge barman. Zijn vader was een mijnwerker en hij vertelt dat bijna alle oude mannen in het dorp op de een of andere manier verbonden zijn met de mijnen. Hij stelt ons voor aan een meneer die naast ons de krant aan het lezen is.

foto:Andrea Margelli

Pipo heeft tot 15 jaar geleden in de mijnbouw gewerkt. Hij vertelt dat het een zware baan was, zowel fysiek als mentaal. Nu nog ondervinden de mijnwerkers fysieke problemen door het werk dat ze vroeger gedaan hebben. Tumoren, longziektes, moeite met ademen. Pipo weet er alles van. Vol passie verelt hij hoe hij en zijn collega's dag en nacht werkten in de mijnen. Toch is hij niet alleen negatief over zijn oude werk. Hij is altijd geinteresseerd geweest in de aarde en haar materialen. Tijdens het hakken in het graniet kwam hij prachtig gesteente tegen. Hij graait in zijn zakken en haalt drie glimmende stenen tevoorschijn."Voor ieder 1!" zegt hij blij. Luna en ik kiezen een paarse steen en Andrea gaat voor de witte."Bravi!" zegt Pipo "Zo zullen jullie me nooit vergeten|"